Geschiedenis van Korfoe

Van de eerste bewoners is weinig bekend. In Gardiki (het zuidwesten van Corfu) zijn sporen teruggevonden die teruggaan tot 70.000 voor Christus, toen het eiland misschien nog vastzat aan het Griekse vasteland. De geschiedenis van Corfu is geschreven vanaf 734 voor Christus, toen Corinthiërs er de kolonie Corcyra stichtten. De kolonie heeft ten zuiden van Kerkyra gelegen in Paleopolis; wat oude stad betekent. Overblijfselen hiervan kunt u nog steeds zien in Mon Repos .

Door de handel werd Corcyra welvarend en stichtte men al spoedig zelf koloniën op het nabijgelegen vasteland en het ontwikkelde zich tot een sterke zeemacht. In 665 voor Christus verkreeg het zijn onafhankelijkheid door Corinthe te verslaan.

Romeinse Periode

In 229 voor Christus voelt Corfu zich genoodzaakt de hulp in te roepen van de nieuwe grootmacht in het gebied Rome, dat het eiland graag zijn bescherming biedt. Rome schenkt de plaatselijke bevolking volledige autonomie en privileges in ruil voor vrij gebruik van vloot en havens van het eiland. De hierop volgende 550 jaar leidde Corfu een bloeiend bestaan als een Romeinse marinebasis voor aanvallen op het vasteland. De splitsing van het Romeinse Keizerrijk in 395 na Christus betekent voor Corfu het einde van de vrede. Corfu wordt een provincie van het Oostromeinse Rijk, later bekend onder de naam Byzantijns Keizerrijk.

Byzantijnse periode

In de jaren dat Corfu onderdeel van het Byzantijnse Rijk was, verloor het al zijn roem en rijkdom want horden barbaren en piraten bestookten haar kusten en plunderden het systematisch. Byzantium vertoonde al snel tekenen van verval en was niet in staat het eiland de hulp te sturen die nodig was om de vijandelijke aanvallen af te slaan. Zo gebeurde het dat Corfu zelf zijn verdediging begon te organiseren en voor de eerste keer bouwden zij sterke muren rond hun stad. Deze konden de aanvallen van de Normandiërs niet weerstaan en zo kwam Corfu voor korte tijd in hun handen. In het begin van de 13e eeuw is het Byzantijnse Rijk op sterven na dood en Constantinopel valt in handen van de kruisvaarders. Bij de verdeling valt Corfu in handen van Venetië, de Illustere Republiek.

In 1214 lukte het Michael Angelo Comnenos I (de despoot van Epirus (vasteland)) om Corfu te bezetten. Hij bouwde twee grote forten Angelokastro (boven Paleokastritsa) en bij Gardiki (zuidwestkust van Corfu). Deze twee forten zijn vandaag de dag nog steeds te bezichtigen.

Venetianen

De zich opvolgende reeks van bezettingen is hiermee nog niet ten einde. In 1258 valt het eiland in handen van Sicilië en daarmee wordt het eigendom van het huis van Anjou. Na een periode van ongeveer 100 jaar waarin het eiland en het huis van Anjou moeizaam met elkaar proberen samen te leven, wordt het in 1386 opnieuw bezet door de Venetianen. Deze keer zal de Venetiaanse bezetting ongeveer 4 eeuwen duren. In 1537 vielen de Turken Corfu aan. De bittere aanval op het fort mislukte, maar de rest van het eiland werd geplunderd.

Na deze grote belegering groeven de Venetianen een kanaal dat het oude fort van de stad afscheidde. Ze bouwden ook een nieuw fort om de noordwestelijke toegang tot de stad te bewaken. Het hoogtepunt in de militaire geschiedenis van Corfu kwam in 1716. De turken vielen met 30.000 man aan en verwoesten grote delen van het eiland en stonden op het punt Kerkyra in te nemen, toen ze plotseling op de vlucht sloegen. Volgens de plaatselijke bevolking door de tussenkomst van St-Spyridon , gekleed in een monnikspij met in zijn hand een brandende toorts. Hoe dan ook, ze kwamen nooit meer terug en Corfu is het enige deel van Griekenland dat nooit door de Ottomanen is bezet.

Franse bezetting

In 1797 valt Corfu in handen van Napoleon, en daarmee kwam een einde aan 411 jaar Venetiaanse bezetting. Napoleon was nogal door het eiland geobsedeerd. De Franse bezetters vervingen het autocratische Venetiaanse bewind door een democratisch bestuur. Ze voerden openbaar onderwijs in en maakten Grieks tot de officiële taal, maar onderdrukte de orthodoxe kerk. Binnen twee jaar werden de Fransen uit Corfu verdreven door een Russisch-Turkse legermacht, die het Grieks-Orthodoxe geloof als staatsgodsdienst in ere herstelde.

In 1807 kreeg Napoleon Corfu terug van de Russen. Hij maakte Corfu met 50.000 manschappen en 500 kanonnen tot een van de sterkste militaire steunpunten in het oostelijke gedeelte van het Middellands-zeegebied. De Fransen stichtten de eerste Ionische Academie voor promotie van de kunst en wetenschap, importeerden de eerste drukpers van Griekenland, hielden zich bezig met de ruimtelijke ordening van Corfu-stad, legden een miniatuur Rue de Rivoli aan (Liston in Kerkyra) en begonnen aardappelen en tomaten te kweken.

Britse bezetting

Ondanks de grote stroom van bezetters raken de Corfioten niet ontmoedigd maar zij blijven hun droom van onafhankelijkheid houden. In 1815 maakte het verdrag van Wenen van de zeven Ionische eilanden een onafhankelijke staat onder Brits protectoraat. Kerkyra werd de hoofdstad. De Engelse bezetting duurde ruim een halve eeuw en hoewel die niet onomstreden was, bracht het protectoraat bepaalde voordelen, zoals een wegennet en watertoevoer. In 1824 werd de eerste universiteit van Griekenland gesticht.
Nadat Griekenland in 1827 onafhankelijk was geworden, werd het verlangen naar vereniging met het vasteland steeds groter.

Opgenomen in de Griekse staat

Op 21 mei 1864 komen de Ionische eilanden bij Griekenland, een gebeurtenis die met veel enthousiasme en feesten wordt gevierd. In de eerste en tweede wereldoorlog wordt Corfu beide keren door de Italianen voor korte periode bezet. Hedendaags is Corfu een ver ontwikkeld eiland, dat jaarlijks vele toeristen trekt van over de hele wereld.